Tężnie solankowe to budowle z drewna i tarniny, w których solanka ścieka po gałązkach, częściowo odparowując, przez co zwiększa się stężenie solanki. Jednocześnie powstaje aerozol i specyficzny mikroklimat wykorzystywany do inhalacji.
Tężnie znane są od XVII wieku. Początkowo wykorzystywane były do warzenia solanki, która wielokrotnie przelewana szuflami ściekała do zbiornika poniżej, ułatwiając odparowywanie i krystalizowanie soli. Stopniowo w tężniach zastosowane zostały pompy, przez co obiekty te zaczęto rozbudowywać do wielusetmetrowej długości kompleksów.
Gdy przemysł zaczął wykorzystywać bardziej efektywne metody pozyskiwania soli, wzrosło znaczenie tężni jako inhalatoriów. Tężnie takie mają nieco inną konstrukcję niż przemysłowe, a ich ściany są pionowe, by intensyfikować powstawanie mgły solankowej.
Inhalacja solanką zalecana jest w przypadku przewlekłych chorób dróg oddechowych, zapalenia zatok, rozedmy płuc. Polecana jest także chorym na nadciśnienie tętnicze, alergię, czy nerwice. Inhalacje wpływają na polepszenie samopoczucia oraz mają wpływ na zdrowie psychiczne.
Największe kompleksy tężni w Polsce znajdują się w Ciechocinku oraz Inowrocławiu. Z kolei w Konstancinie niedaleko Warszawy znajdują się tężnie z początku XX wieku, będące częścią uzdrowiska.
