Wody mineralne, w których nasycenie wolnym dwutlenkiem węgla przekracza 1000 mg na litr, nazywane są szczawami. Ich powstawanie jest związane z aktywnością tektoniczną w skorupie ziemskiej, wskutek której dwutlenek węgla z głębszych warstw pod dużym ciśnieniem nasyca wody podziemne. Wody o zawartości od 250 mg do 1000 mg dwutlenku węgla na litro to wody kwasowęglowe.
Wody takie o kwaśnym odczynie biorą udział w rozpuszczaniu skał i procesie mineralizacji, przez co stają się wodami mineralnymi lub niskozmineralizowanymi z zawartością wodorowęglanów metali alkalicznych.
Spadek ciśnienia powoduje wydzielanie się pęcherzyków rozpuszczonego w wodzie gazu, co nadaje jej orzeźwiającego smaku.
Wody takie wykorzystywane są w uzdrowiskach do balneoterapii, jako element kuracji pitnych oraz do kąpieli.
W Polsce szczawy można spotkać w Szczawie, Szczawnicy, Piwnicznej-Zdrój, Muszynie i Krynicy-Zdrój na południu Polski. W Sudetach szczawy wydobywane są w Dłogopolu-Zdroju, Polanicy-Zdroju, Kodowej-Zdroju, Dusznikach-Zdroju i Świeradowie-Zdroju.
Na przykład uzdrowisko Szczawnica dysponuje dwunastoma źródłami wód mineralnych. Wody te to szczawy wodorowęglanowe, sodowe, jodkowe i bromkowe bogate w sole mineralne i liczne mikroelementy. Szczególnie polecane są przy schorzeniach dróg oddechowych, nieżytach żołądka, zaparciach, dnie moczanowej, miażdżycy tętnic, wysokim poziomie cholesterolu oraz przy osteoporozie.
