Hydroterapia, nazywana także wodolecznictwem, zajmuje się leczeniem za pośrednictwem wody stosowanej zewnętrznie w trzech stanach skupienia: stałym, ciekłym i gazowym.
Metoda ta znana była już w starożytności na Dalekim Wschodzie. Leczenie wodą stosowane było następnie w starożytnym Rzymie, gdzie rozwinęły się łaźnie rzymskie (na niektórych obszarach Cesarstwa Rzymskiego łaźnie tureckie) . W czasach nowożytnych metodę tę przywracał m.in. austriacko-niemiecki lekarz-samouk Vincenz Priessnitz, twórca m.in. zakładów kuracyjnych z łaźniami, w których stosował terapie wodne, propagator wodolecznictwa.
W hydroterapii stosowane są różnego rodzaju kąpiele, w tym aromatyczne (aromaterapia), tlenowe czy kinezyterapeutyczne, zabiegi z użyciem wody pod ciśnieniem – na przykład natryski (bicze szkockie) oraz procedury lecznicze z użyciem tkanin, jak nacieranie, okłady, kompresy czy zawijanie.
Hydroterapia, która korzystnie wpływa na układ krążenia oraz układ nerwowy (zdrowie psychiczne) jest stosowana powszechnie na całym świecie, będąc częścią balneoterapii, szerszego działu fizjoterapii, w którym stosowane są metody naturalne.
